سنگفرش های لغزنده

یک بار در برنامه ای که نامش یادم نیست ، مجری از اقای شهرام شکیبا که در تلویزیون  از سِمَت مجری گری برنامه های اجتماعی تا کارشناسی برنامه های شعر طنز را تجربه کرده اند، پرسید، چه چیزی برای ایشان چندش آور است و ایشان پاسخ دادند : شکری که کف آشپزخانه ریخته باشد و من ندانسته رویش راه بروم.

نمیدانم این مملکت با این همه ادعایی که در پیشرفت علم و دانش و تکنولوژی و فن اوری و فرستادن موشک به اسمان هفتم  دارد چرا از یک سنگ فرش کردن درست و حسابی پیاده روهای شهرها و پارکها عاجز است. از یک طرف سنگ فرش می کنند و از سوی دیگر هنوز چند هفته نگذشته همه شان لق میشود. لق شدن همان و جمع شدن اب زیر برخی شان همان و پا گذاشتن رویشان و پاشیدن اب هم همان. چیزی که برایم بسیار چندش اور است.

 طرح ترافیک نیست و خدا میداند چقدر ماشین مثل مور و ملخ در خیابانهای اطراف ریخته است. برای جای پارک مسابقه است. هرچقدر هم که صبح زود میروم تا ماشین را گوشه ای بگذارم و در پارک پیاده روی کنم باز انگار دیر است. سنگ فرش های پارک امروز هم لق لق میزد کم کم  دارم جایشان را حفظ میشوم. تا از رویشان بپرم یا که میانبر بروم.