چیست عقل؟

(( ای نفس، نیست عقل الّا یافتن و دیدن خود، و هر نفس که خود را نیافت مرده است و یافتن و دیدن آن زندگی ابدی است .))

 از  رساله  ینبوع الحیاط، سخنان ادریس نبی ع

پی نوشت: نام رساله را عین آنچه در کتاب بود نوشتم. 

انّ الانسان لفی خسر

کتاب باز که می خواهد تمام شود این آیه خوانده میشود و روی آن مکث میکند و درباره اش حرف میزند.

هیچ چیز به اندازه قرآن خواندن آرامم نمیکند.  میخوانم و هدیه اش میکنم به عزیزان درگذشته. میگویند میرسد به روح ایشان. اما انگار که بیشتر از همه بازماندگان را آرام میکند. شاید حکمتش همین باشد.

یک تجربه

هفته ای دو روز صبح ها میروم به یک کارگاه کوچک و ماسک میدوزیم. تجربه جالبی ست. در هر نوبت حدودا پنجاه تا میشود دوخت.برای هر نفر. من که جای کِشها را دو بار دوخت میزنم  تا مثل انهایی نشود که زود بندشان کنده میشود.  خیلی از خانه های فرهنگ از این کارگاه های کوچک تشکیل داده اند. ماسک ها از این کارگاه به محلی برای استریل و بسته بندی فرستاده میشود. 

چقدر تلخ چقدر تلخ چقدر تلخ

از دیدنش پشیمان شدم. بس که تلخ بود. در موردش چند تا جمله با پسرم حرف زدم خیلی زودتر از من تماشایش کرده بود. پلتفرم را هم دیده و برایم تعریف کرده.این یکی را نخواهم دید. او که زیاد فیلم نمی بیند، چرا فیلمهای آرام تر و راحت تر را تماشا نمی کند؟ چه سوال بیجایی!

میر سید شریف گرگانی

میر سید شریف گرگانی، متوفی 816 ه.ق. چون زمان ارتحالش فرارسید پسرش به او گفت: پدر مرا وصیتی کن.

 گفت: به حال خود باش.

پی نوشت99/3/15: چند وقت پیش با مادر صحبت می کردیم. می گفت چرا به هیچ کس زنگ نمی زنم. من این طوریم به هیچ کس تلفن نمی زنم مگر برای کار ضروری و واجب. این پست را بعداز این گفتگو با مادر گذاشتم.

چنار

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

سنگفرش های لغزنده

یک بار در برنامه ای که نامش یادم نیست ، مجری از اقای شهرام شکیبا که در تلویزیون  از سِمَت مجری گری برنامه های اجتماعی تا کارشناسی برنامه های شعر طنز را تجربه کرده اند، پرسید، چه چیزی برای ایشان چندش آور است و ایشان پاسخ دادند : شکری که کف آشپزخانه ریخته باشد و من ندانسته رویش راه بروم.

نمیدانم این مملکت با این همه ادعایی که در پیشرفت علم و دانش و تکنولوژی و فن اوری و فرستادن موشک به اسمان هفتم  دارد چرا از یک سنگ فرش کردن درست و حسابی پیاده روهای شهرها و پارکها عاجز است. از یک طرف سنگ فرش می کنند و از سوی دیگر هنوز چند هفته نگذشته همه شان لق میشود. لق شدن همان و جمع شدن اب زیر برخی شان همان و پا گذاشتن رویشان و پاشیدن اب هم همان. چیزی که برایم بسیار چندش اور است.

 طرح ترافیک نیست و خدا میداند چقدر ماشین مثل مور و ملخ در خیابانهای اطراف ریخته است. برای جای پارک مسابقه است. هرچقدر هم که صبح زود میروم تا ماشین را گوشه ای بگذارم و در پارک پیاده روی کنم باز انگار دیر است. سنگ فرش های پارک امروز هم لق لق میزد کم کم  دارم جایشان را حفظ میشوم. تا از رویشان بپرم یا که میانبر بروم.

عاقبت خوش آیند

نام فیلم را آخرت شیرین هم ترجمه کرده اند. زیادی دهان پر کن است و ادم را یاد فلسفه می اندازد. اما نام عاقبت خوش ایند انگار که برازنده تر است. فیلم راحت تر از این حرف هاست هرچند اصلا نمی توان درونمایه ی  ان را نادیده گرفت. ساده ی مهم  در یک کلام.

 اتوبوس بچه های مدرسه دچار سانحه میشود و تعداد زیادی از بچه های مدرسه می میرند.  خانواده ی یکی از دانش اموزان قربانی وکیل می گیرد تا علت حقیقی این حادثه را کشف کند. وکیلی که ما به موازات ماجرای بچه های حادثه دیده، داستان زندگی او و دختر معتادش را هم دنبال می کنیم .

وکیل با خانواده قربانیان صحبت می کند. راننده و یک دختر نوجوان که نقشش را سارا پلی بازی می کند جان به در برده اند. همه غمگین و عزادارند. همه حرف دارند اما نمی زنند و کیل میداند که این وسط چیزی پنهان است . هر کسی اما فقط به فکر خودش است. نفع خودش.  انگار ادمها زخم حال را تحمل می کنند یا حتی بدتر از ان فراموش می کنند تا اینده خوش و خرم سر برسد.

پی نوشت: فیلم را  اقای نیما عباسپور در لیست  بهترین فیلمهای زندگی مجله فیلم، معرفی کرده بودند.

موریس اشر

خوشبختی را به ندرت در لحظه ی خوشبختی، تجربه می کنند