دیشب برنامه هفت به فیلم ایرانی پیر پسر اختصاص داشت. اول که آقای آرش خوشخو نبودند. ایشان منتقد بسیار باسواد و آگاه و به معنی واقعی کارشناس سینما هستند و معمولا یک پای میز نقد در جناح غالب جامعه هستند. میانه رو مثبت و فاقد تعصب. و به جای ایشان یک آقای فیلسوف محترم آمده بودند. آن سو هم نماینده اقلیت و ارزشی جامعه مثل همیشه حضور داشتند که البته ایشان هم بسیار رئوف و مصالحه گر می باشند.
من فقط به کلماتی که در این گفتگو رد و بدل شد می‌پردازم و خودتان حدیث مفصل بخوانید از این مجمل. نئولیبرال_ لیبرال_ پرولتاریا_ لمپن_ لمپن پرولتاریا_ لمپن روشنفکر_ نئولمپن_ داروین و داروینیسم. گعده روشنفکری_ مرحومان شاملو گلستان هدایت_ولتر_ لایپ‌نیتز_ رودین_ تورگینیف روشنفکر روشنفکر روشنفکر روشنفکری!!! ....
آن آقای فیلسوف مسلما حرفهای درستی زدند اما از سطحی بسیار بالا که برای مخاطب معمولی که سینما میرود تا لذت تماشا را حس کند بسیار سنگین و ثقیل بود و به نظرم که آنها دقیقا هم همین را می‌خواستند. من که تا آخر بحث را نگاه نکردم اما معلوم نیست چرا مسائل مهم تر جامعه را هیچ‌وقت اینقدر دقیق تحلیل علمی نمی کنند بلکه حل و فصل شود برود پی کارش. پیر پسر فقط یک فیلم است. یک فیلم خوب خوب مطابق اصول سینما . و البته نمونه‌ای از نوعی خانواده. چرا به جای پرداختن به آن همه کلمات قلمبه و سلمبه یک کلام به حرص و آز طمع و شهوت و بیماری پنهان شخصیتی آدمها اشاره نشد که مشابهش میشود همه جا باشد. هرچند آقای فیلسوف به سادیسم پدر اشاره داشتند که اگر یک روانشناس در این میزگرد بود حتما میگفت که بیماری او حادتر از این حرفهاست.
یک دوره‌ای آقای ضرغامی مسئول کامل صدا و سیما بودند. وقتی ایشان برکنار شدند شخصی جای ایشان را گرفت که به قول آشنایی که دورادور اطلاع داشتند آن فرد را تندروی بیش از حد میدانستند. به هر حال غرض از این قسمت حرفم این است که بگویم یادم می‌آید در مقطع این تعویض، تلویزیون بامزه شده بود. چند بار با مستندهایی مواجه شدم که درباره نسبیت انیشتن بود. نسبیت عام و خاص با تشریح و تفصیل آن هم وقت و بی وقت بر صفحه تلویزیون . یک برنامه دیگرهم مستند وحوش بود. از جنگلهای آفریقا و شیر و زرافه.آن هم وقت و بی وقت. چیزی که در تمام قبل و وبعد آن زمان، گاهی آدم دلش لک میزند برای تماشایش. طبیعت محض و دنیای زیبایش.
میدانم که در این زمانه هرچه را بخواهیم تماشا کنیم دردسترس داریم اما غرض، وضع تلویزیون در آن مقطع است. روی آوردن به برنامه هایی خنثی چیزی که کسی از آن یا سر درنیاورد یا اصلا چیزی برای سردرآوردن نداشته باشد.