مرد، سریال یوسف پیامبر را برای بار احتمالا سیام دنبال میکند و هر از چندی زلیخا که در صحنههای آن رد میشود او را هرزه مینامد.
زن، بالاخره از او میپرسد چرا یکبار نظرش را درباره معبد آمون و آمون نشینان که در جال چاپیدن مردم هستند نمیگوید؟ و بعد اضافه میکند زلیخا معجزه پروردگار بوده. مرد انگاری که دو زاریاش میافتد از آن به بعد به موضوع جوری دیگر نگاه میکند. در چند قسمت بعدی کلمهای درباره این زن حرف نمیزند.
فیلم آسترید شدن احتمالا قرار است مصائب زندگی آسترید لیندگرن را نشانمان دهد و نشان هم میدهد. اما در مقایسه با بعضی زندگینامهها میشود گفت که آسترید زیاد هم بدبخت نبوده. هرچند وزن زندگی هر انسانی در مقایسه با همان انسان باید سنجیده شود. چیزی که غالبا اتفاق نمیافتد و همیشه نگاههایی از بیرون سبکی و سنگینی زندگی را قضاوت میکنند.
همان ابتدای فیلم صحنهای از کلیسا در روستایی سوئدیست که آسترید و خانوادهاش در آن نشستهاند و کشیش دارد موعظه میکند.اما آسترید حواسش که نیست هیچ، پوزخند میزند و با کتابچه مقدس بازی میکند. بچهسال نیست اما بزرگ بزرگ هم نشده. ابتدای جوانی شاید نام مناسبتری است برای سن و سال او که وقتی مادرش به او میگوید با برادرش فرق دارد و شبها باید زودتر به خانه برگردد پاسخ میدهد: ولی در برابر خدا که همگی یکسانیم
مادر: پای خدا رو به مسائل زندگیمون نکش.
آسترید: اما تو که همیشه در زندگی حرف خدا رو میزنی!
آسترید مثل همه نخواهد بود. او تنها کسیست که در روستا به خاطر املای خوب و نوشتن مطلب درباره زندگی روستاییشان در دفتر کوچک روزنامه محل استخدام میشود. دفتری که شلوغ نیست و بروبیا ندارد. صاجب کارش با داشتن سن و سال بالا و چندین فرزند و زندگی خانوادگی متلاطم به راحتی شکم او را بالا میاورد. البته آنقدر متعهد است که آسترید و فرزندش را بخواهد اما آسترید اهل پابند شدن نیست و این تمام ماجرای زندگی اوست. عشق به فرزندی که میخواهد خلاف قوانین، بدون پدر نگهش دارد. میخواهد به دنیا بیاوردش و برایش مادری کند.
آسترید در راه سنگین پیش رو با آدمهای خوب مواجه میشود. پدر و مادری که همه جوره او را میخواهند. مردی که با وجود سن بالایش میخواهد برایش همسری کند. زنی که در دوردست مادرخوانده طفلش میشود و نهایتا مردی که فامیلی لیندگرنش از او میآید همه از شانسهای زندگی او هستند اما مسیر رسیدن به پسرکش چقدر پر پیچ و خم میشود. همانچیزی که باعث میشود او از بهترین داستان نویسان کودک جهان باشد.
دیروز در جلسه آشنایی با کتاب امید و نغمههای درمان شرکت کردم.
سوگل دختری که از دو سالگی دچار مشکلات نخاعی بوده ، در سنین بالاتر دچار بیماری های حاد و شدید توانفرسا میشود. بعد طی یک آشنایی با آقای امید صالحی که در زمینه گیاهان دارویی اطلاعاتی داشتند وارد فاز درمان میشوند. درمانی که نتیجه بخش بوده و سرنوشت سوگل را از این رو به آن رو کرده.
راستش چیزی که من متوجه شدم این بود که بین این دو نفر علاقه و عشق عجیبی شکل گرفته و آنچه که باعث بهبود و درمان دختر شده هم همین بوده. آقای امید صالحی نویسنده کتاب بودند و به نظر نمیرسید تحصیلات آکادمیک خاصی داشته باشند. جز آنکه گفتند دانشجوی انصرافی روانشناسیاند.
هم نویسنده و هم سوگل که در جلسه حضور داشتند تمام مدت سعی میکردند این حس و علاقه را ندید بگیرند و همه چیز را تحت نام بیمار و درمانگر و گیاهان دارویی مطرح نمایند. اما کدام درمانگر است که بیمارش را با ویلچر به سفر در کوه و جنگل و کویر ببرد و بعد ماجرایش با چنان احساس پر شوری تعریف کند؟
آن طور که آقای نویسنده گفتند با تشویقهای سوگل به تحصیل در رشته روانشناسی شان باز گشتهاند. یعنی این تاثیر کاملا دو طرفه بوده .
کتاب شرح این آشنایی و روند درمان بود.
جلسه خوب و پر از انرژی مثبتی بود.
موفق و سلامت و شاد بمانی خانم سوگل.
باز تولید نام برنامهایست که شبکه آموزش نشانش میدهد. در این برنامه کارآفرین های برتر معرفی میشوند.افرادی که به صورت خودجوش و خودکار دست به کارهای بزرگی زدهاند و باعث رونق تولید و اشتغال کشور شدهاند. یکی از این برنامه ها به معرفی آقای ژاله میپرداخت. فردی که کارگاههای تولید شیرینی خشک او بسیار معروف است و سراسر کشور از محصولاتش استفاده میکند. ایشان اصالتا اهل خراسان شمالی اند که بدون درس و تحصیل و مدرسه رفتن به رشد و بالندگی والایی رسیدهاند. در این برنامهها قصه زندگی فرد معرفی شده از همه جالب تر است. آقای ژاله که در کودکی چوپانی و کشاورزی میکردند در نوجوانی به تهران آمده و در ساختمان پلاسکو به کار مشغول میشوند تا دوران سربازی . ایشان پس از اتمام خدمت با اندوخته خود یک مینی بوس خریده و به زادگاه باز میگردد و همین نشان میدهد شهر و دیار خود را از یاد نبرده و به رونق آن فکر میکردند. اما از درآمد و دردسرهای مینی بوس رضایت نداشته و برای همین آن را فروخته و با پولش وسایل تولید بستنی سنتی میخرند و یک کارگاه کوچک در روستای خودشان راه میاندازند. همان کار گاه کوچک بستنی در روستا حالا تبدیل شده به کلی کارگاه قنادی و شیرینی پزی که با نه تا فرزند خود آنها را اداره کرده و کلی اشتغال زایی داشتهاند. دستشان درد نکند.
جمعه شب دانستم که خانم مریم حسینیان به رحمت خدا رفتهاند. بانوی نویسندهای که جوری دیگر برایم مورد توجه بودند. هم سن بودیم. هم اسم بودیم و البته علاقهای مشترک به نام نوشتن.که البته ایشان بسیار معروف بودند هرچندبیشتر به خاطر همسرشان اما کتابهای خواندنی خوبی نیز داشتند که اصلا نمیشود نادیده شان گرفت. نوشتهای این اواخر از ایشان خواندم پیرامون درد. دردیکه به جان و تنشان افتاده بود، از مغز قلمشان بیرون ریخته و هر خوانندهای رابا خودش همراه میکرد. سر این نوشته بود که با خودم گفتم چقدر قشنگ نوشته... و البته خستگی را هم در آن متن میشد دید. خستگیای که انگار داشت از حد توان خارج میشد و خارج هم شد.
یکبار سر مریمی دیگر ( مریم میرزاخانی )نوشتم که زندگی خیلی ناقلاست. همهچیز تمامی را اصلا تاب نمیاورد. انگار همه چیز تمامی در دنیا نتیجهاش میشود وقت رفتن . رفتن اصلا چیز بدی نیست.فقط سخت است و این سختی نوبت همه خواهد شد . مسئله، آنهایی هستند که میمانند و آنهایی که میمانند دیگر هرگز همه چیز تمام نخواهند بود.
بانو مریم، روحتان شاد.
شاهرخ مسکوب را در همان حد و اندازههای رضا براهنی میشناختم.منهای چند صفحهای از روزها در راه که خواندم و برایم خسته کننده بود و ادامهاش ندادم. هیچ وقت چیزی از این آقای نویسنده نخوانده بودم تا سوگ مادر.
حسن کامشاد را هم تازه اکنون شناختم. سوگ مادر اگرچه نوشته های شاهرخ مسکوب است اما توسط آقای حسن کامشاد ، پس از مرگ ایشان جمع آوری و چاپ شده.دوست صمیمی و یار گرمابه و گلستان شاهرخ مسکوب. و جالب اینجاست که دانستم آقای حسن کامشاد، مترجم برجسته، همین یک ماه پیش فوت شدند. در صد سالگی اول خرداد 1404 به رحمت خدا رفتند و در واقع به نزد دوست عزیز و گرانمایه شان.
رفاقتهای مردانه چیز عجیبی هستند. بارها و بارها به رفاقتهای مردانه فکر کردهام. مخصوصا از چیزهایی که در مورد بابا خدا بیامرز به یادم مانده. چیزهایی که میشود درموردشان داستان نوشت. رفاقتهای مردانه جنس خوبی دارند و نمیدانم شاید این هم چیزی ست مانده در گذشته. اما مطمئنم رفاقتهای زنانه چیز دندانگیری نیست. زنهای این دوره زمانه که میخواهند خرخره هم را بجوند از حسادت. مردها هم که میخواهند خرخره زنها را بجوند. در ز.ز.آ کم ندیدیم. بیچاره زنها.
چند وقت پیش به کتایون فکر میکردم و بعد یک شب خوابش را دیدم.
به آخرین باری که همدیگر را دیدیم فکر کردم. یک هفته بود زایمان کرده بود و من رفتم ملاقاتش. کتی،کتی همیشه نبود. حرف سخنمان نمیآمد. شاید به خاطر مدتها دوری و جدا شدن مسیر زندگی که کمتر همدیگر را میدیدیم و همصحبت میشدیم. زیاد کنارم ننشست. این طرف و آن طرف میرفت و کار داشت. همیشه آدمهای شلوغ و راحتی بودند. فقط چند دقیقهای نشست روی تخت و درباره دستگاه شیردوشش حرف زد و اینکه آن دستگاه را که آن موقع جدید محسوب میشد به جای سیسمونی والدینش خریدهاند و او مجبور است شیرش را فریز کند . هیچ وقت به آن روز که آخرین دیدار من و او بود این طوری نگاه نکرده بودم. کتی کتی همیشه نبود. خلاصه که شبش خواب او را دیدم. تند تند با من صحبت میکرد انگار که بخواهد آن روز را توجیه کند. یا بخواهد قانعم کند که اشتباه فکر مییکنم
میگویند پزشکها و خلبانها مغرور ترین افراد جامعهاند شاید دکتر کتایون داشت مغرور میشد. نمیدانم. خدا رحمتش کند. و همه مان را بیامرزد.
سوگ مادر شاهرخ مسکوب جلوی پایم سبز شد. در بساط دستفروش کتابفروش. و من خریدمش.
نثری خواندنی و زیبا و چقدر درگیر با مرگ که خب معلو م است باید باشد. قضیه قضیه مرگ مادر است.
هرچند مردهایی که زیادی مامان مامان میکنند نفرتانگیزند. مرد هرچقدر هم که مامانی باشد نباید آن را به زبان بیاورد. احترام یک چیز است و بچه ننه بودن چیزی دیگر. اما مردان مامانی دست خودشان نیست. تحت تاثیرند و زیادی تحت تاثیرند. نمیدانم چه چیزی باعث میشود که فرزندی قدر زحمات والدینش را خوب و دقیق بداند. آیا فرزند مامانی لزوما قدر شناس هم هست؟ معلوم نیست. حساب و کتاب که ندارد.
دیدهام پدران و مادرانی فداکار با فرزندان قدر ناشناس و برعکس والدینی خودخواه و خودمحور که قدر فرزندان خوب و شایسته خویش را ندانستند.
خوبی دو طرفه قدر شناسی میآورد. اگر که خوبیاش واقعا خوبی باشد و کلک نباشد و نمایش نباشد که آدمها خیلی وقتها کهنسال هم میشوند اما در مه ناآگاهی غوطهورند.
میگویند والدین، فرزندی که ضعیف تر است را بیشتر دوست میدارند و فرزندان هم والد ستمدیده مظلوم را بیشتر ارج و قرب مینهند. برای همین است که یکی از راههای والدین برای جلب توچه فرزندان در پیری تمارض است و ننه من غریبم بازی درآوردن. و شاید درباره برخی فرزندان هم
اما آنچه مهم است مسئله قضاوت است. اینکه قضاوت درست اصلا کار آسانی نیست و اصولا گندش دقیقا وقتی در میآید که آدمها میفهمند اشتباه قضاوت کردهاند. شاید چیزی نزدیک به یک عمر اشتباه.
خداوند همه را عاقبت به خیر کند. هم والدین هم فرزندان. نه فقط عاقبت. مسیر به خیر...
مارسلینِ پانزده ساله آشویتس جنگ جهانی دوم را دیده و در ۹۳ سالگیاش برای کتاب دومی که نوشته جشن امضا میگیرد کتابی که پیرامون مردان زندگیش نوشته. مارسلین زنی به بلندای یک قرن تاریخ است.
عنوان پست نام یک مستند است.
آقای تقی مدرسی از نویسندگان ایرانیاند . ایشان پیش از نویسنده بودن، پزشک متخصص روانشناس کودکان در آمریکا بودهاند. متولد 1311 با زندگی پر از اتفاق و ماجرا. نویسنده و منتقد معروف آمریکایی خانم آن تایلر، همسر ایشان هستند. از طریق داستانها و بیوگرافی این خانم بود که تقی مدرسی را شناختم.
کتابی از این آقای نویسنده به تازگی خواندم و تمام کردم به نام "آدمهای غایب". رمانی با نثری به شدت روان و آسان و زبانی طهرانی .از خواندنش میشود بسیارلذت برد.
زندگی دو نسل از دو خانواده قدیمی با نامهای حشمت نظامی و سردار اژدری در این رمان روایت شده. دو خانواده که تا بُن دندان از هم متنفرند اما ناگزیر از همنشینی و ارتباط با یکدیگرند و مجبورند آداب و رسوم و سنتهای قدیمی را رعایت کنند.((علم بر این سنن خانوادگی مثل حساب جمع و تفریق نیست که بشود توی مدرسه یاد گرفت. این طور معلومات از همان لحظه که نطفه توی رحم بسته میشودبه آدمیزاد تعلق میگیرد.))
گفتگو ها سرشارند از ضربالمثلها و اصطلاحات. زیباترینشان فخر بر فلک و ناز بر ستاره کردن و برخی دیگر که به حکم مثل بودن اندکی پرده ادب را کنار میزند.
و این هم چند جمله "آدمهای غایب".
((زندگی همینه دیگه آقا، پست و بلند داره، خوب و بد داره، حق و ناحق داره. باید یه جوری به سر آوردش. دوست و رفیقی، بطری عرقی، منقل و وافوری، ناله کمونچهای،سیخ کبابی دیگه چی میخوای از زندگی آقا؟))
((وقتی خوب تو کنه دنیا بری میبینی دنیا شیکمی نیست.))
