برنامه‌ای هست به نام زن روز که گاهی تکه‌هایی از آن را در اینستاگرام میبینم. زنهایی مدلهای مختلف لباس را می‌پوشند و خود را می‌آرایند و آن‌وقت تعدادی داور درباره آن مدل لباس و آرایش نظر می‌دهند و این نظر دهی گاهی با جملاتی رد و بدل میشود که اصلا مناسب و در خور نیست. این طور ادبیات میتواند به راحتی و البته آرام آرام در جامعه جا بیوفتد و بعضی چیزها را عادی سازی کند. همانطور که از قبلتر هم این مدل برنامه هاخیلی چیزها را عادی سازی کرده.
اینکه آدمها خیلی راحت به خودشان اجازه بدهند در مورد نکاتی خصوصی و شخصی فرد دیگر نظر بدهند و سوال بپرسند، بد است. عجیب است. . چیزی که خیلی قبلترها نبود. آن وقتها که من بچه بودم مجله‌ای بود به نام زن روز. که الگوهای خیاطی خوبی داشت. من سایر مطالبش را هم میخواندم. هر چقدر که فکر میکنم آدمای آن زمان را آدمهای بهتری میبینم . اینکه این همه دهه شصت را به سخره می‌گیرند انگار یک فریب است. درست است که خیلی چیزها الان هست که آن موقع نبود اما آدمهای آن روزگار این روزها خیلی کمتر پیدا میشوند. هر چند شاید همه چیز نسبی باشد و این یعنی انگار دورانها سر و ته یک کرباسند. آن وقتها یک جور... این وقتها یک جور....