نظری بر پستی اینستاگرامی

خانم فلاح در پست اینستاگرامی جدیدشان  درباره طلاق عاطفی ایرانی ها مطلب نوشته‌اند و کلی از وضعیت تاسف بار طلاق در جامعه ایرانی ناله کرده‌اند و کلی هم لایک و کامنت دریافت داشته‌اند. 

 قرار نیست که بگویم حرفشان غلط است و اینطوری که گفته‌اند نیست که اتفاقا هست . اما خوشخیالیست اگر فکر کنیم در آزادی مطلق آن طرف دنیا همه چیز گل و بلبل است و هیچ غم و اندوه و سختی و عدم تفاهمی نیست. اصلا خودشان که مصداق بارز زن آزاد هستند و یک تنه مرزهای طلاق را رد کرده‌اند و حالا از مستقل هم مستقلترند مغلوم نیست چرا اینقدر همیشه مینالند؟ من میگذام به پای تمرین نوشتاری که باید از دردهای جامعه بنویسند ولی کاش مینوشتند که در دنیای زنها و دختران آزاد مستقل هم هیچ خبری نیست. 

اولش چرا آزاد آزادی. مثلا یک روز میروی کنار ساحل دو روز میروی کنار ساحل سه روز میروی کنار ساحل اما بالاخره اش چه؟!  بالاخره ملال و بیهودگی میاید سراغت. بر  فرض یار غار هم پیدا کنی درصد اینکه این یار بشود یار دلی به اندازه درصد همان ازدواج قبلی که اولش با دِلِی‌دِلِی شروع شده بود  است. 

  همیشه بر این باورم که زن آزاد بودن دوای درد آدمها نیست. یک خانواده معمولی و نرمال که مشکلات خاصی را دارا نیستند با مرد قدرتمند و عاقل است که بیشتر پایدار و سالم و خوشبخت  میماند. در حالیکه غالبا فکر میکنند زن نقش اساسی تری دارد. در تمام زندگیم فقط یک جا  این جمله را شنیدم که مردها باید بتوانند همسرشان را نگهداری کنند. دبیرستان دوره دوم پسرم  آقای مدیری داشت که این جمله را گفت. هر چند خودش هم نفهمید چه گفت زیرا در جمعی زنانه حرف میزد  خواست  با حرفش صدای زنها را درآورد که  آورد. مگر زنها چه کم دارند که  مردها باید زنداری کنند!! مردک خودش بیمار بود و بوضوح به نیت دیگری این حرف را زد.

 اما واقعیت این است که بار خوشی و خوشبختی خانواده در یک جمع نرمال بیشتر از همه بر دوش مرد است. البته اگر جامعه هم نرمال باشد...

 پس وای به حال جایی که هیچ چیزش نرمال نیست.